Naukowcy Politechniki Wrocławskiej pracują nad technologią druku 3D szkieł metalicznych. Dzięki niej możliwe będzie wytwarzanie większych i bardziej wytrzymałych elementów maszyn i urządzeń. Projekt zdobył nagrodę Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich – informuje uczelnia. Część prac badawczych została wykonana w ramach projektu Cornet realizowanego wspólnie przez wydział mechaniczny Politechniki i niemieckich partnerów.
Zespół prof. Andrzeja Ambroziaka (n.z) z Katedry Materiałoznawstwa, Wytrzymałości i Spawalnictwa skupia się na problemie wytwarzania – poprzez technologie generatywne (nazywane drukiem 3D) – elementów mechanicznych z materiałów amorficznych na bazie żelaza. Zespół tworzą, oprócz prof. Ambroziaka, także dr inż. Aleksandra Małachowska z Politechniki Wrocławskiej i dr hab. inż. Wirginia Pilarczyk, prof. Politechniki Śląskiej.
Część prac badawczych została wykonana w ramach projektu Cornet realizowanego wspólnie przez wydział mechaniczny Politechniki i niemieckich partnerów: DVS-FV (Forschungsvereinigung Schweißen und verwandte Verfahrene.V.) i Technische Universität Chemnitz oraz Fundację Nanonet.
Zespół prof. Ambroziaka bada materiały na bazie żelaza, wychodząc z założenia, że przedsiębiorstwa zainteresowane zastosowaniem elementów wytwarzanych w tej technologii będą liczyły na stosunkowo niskie koszty ich produkcji lub zakupu. Dlatego właśnie naukowcy postawili na żelazo, a nie np. bardzo drogi pallad.
Nasze prace mają na razie charakter naukowo-badawczy. Nie oznacza to jednak, że nie myślimy już o kolejnym kroku, jakim są możliwości aplikacji opracowanej przez nas technologii – zaznacza prof. Ambroziak. – Sądzimy, że w przyszłości posłuży ona np. do produkowania na dużą skalę elementów mechanicznych takich jak matryce czy wykrojniki. Już teraz prowadzimy rozmowy z jedną firmą zainteresowaną tym tematem. Na razie jednak za wcześnie, by mówić o szczegółach.
Naukowcy dotąd prowadzili badania możliwości selektywnego laserowego przetapiania, nie wykluczają jednak, że będą korzystać także z innych technologii przyrostowych jak EBM (do topienia sproszkowanego metalu wykorzystuje się wiązkę elektronów) czy LENS-Laser Engineering Net Shaping (polega na miejscowym aplikowaniu materiału sproszkowanego i następnie spiekaniu laserowym) albo metodzie cold spray. Ta ostatnia polega na rozpędzeniu do wysokiej prędkości cząstki proszku, który jest następnie uderzany w podłoże, gdzie plastycznie się deformuje.
– To technologie przyszłości – podkreśla prof. Ambroziak. – Jesteśmy pewni, że dzięki nim uda się rozwiązać wiele problemów, które do tej pory ograniczały zastosowanie różnych materiałów w wielu gałęziach przemysłu.
pwr.edu.pl
